فرزندان کمتر شناخته شده افراد مشهور

صد البته فرزند فرد مشهور بودن نیز دردسر های مخصوص خود را دارد. برای خیلی ها یک عمر زیر سایه پدر بودن چندان قابل قبول نیست. تاریخ نمونه های زیادی از این افراد سراغ دارد که برای رسیدن به موقعیت خود تلاش های بسیار کرده اند. خیلی ها موفق و بیشماری نیز ناکام ماندند. در این لیست به معرفی ده نمونه از این افراد خواهیم پرداخت.

پپین گوژپشت (۷۶۷-۸۱۱)

پپین پسر ارشد شارلمانی پادشاه فرانک ها بود، کسی که اساس فرانسه جدید را پایه گذاری کرد. پپین حاصل ازدواج پدرش با زنی اشراف زاده به نام هیمل تراد بود. بعد از آن شارلمانی با دختر پادشاه لومباردز ازدواج نمود و همسر اولش را از یاد برد و جایگاه پپین به عنوان پسر اول نیز زیر سوال رفت. به علت دارا بودن نقص مادر زادی در ستون فقرات به او گوژپشت لقب دادند و احتمالا به همین علت پدرش پپین را از ارث محروم و پسر سوم خود، کارلمان را وارث قانونی تاج و تخت اعلام کرد. هر چند پادشاه هنوز اندک توجهی به پسر ارشد خود داشت و به او اجازه ماندن در دربار را می داد ولی با این وجود پپین در دل نقشه قتل پدر و برادران را به کمک بارون های دربار کشید و سودای تصاحب تاج و تخت را در سر پروراند. اما سرانجام نقشه آن ها توسط خبرچینی لو رفت و او و همدستانش دستگیر و اشراف زادگان نیز اعدام شدند. پپین به علت داشتن خون سلطنتی عفو و تا پایان عمرش به صومعه ای تبعید شد.

دیگو کولومبوس (۱۴۸۰-۱۵۲۶)

پسر ارشد کریستوف کلمب عمر خود را صرف احقاق حقوق پدرش در سمت فرماندار هندوستان نمود. تنها ۱۲ سال داشت که کلمب سفر دریایی خود را در سال ۱۴۹۲ آغاز نمود. دیگو مانند پدر به کار های دریایی پرداخت و عاقبت دریا سالارگشت. وصلت با خانواده ای اصیل متعلق به دوک آلبا، زمینه ساز تصاحب لقب پدرش گشت و حتی در سال ۱۵۱۱ به عنوان نایب السلطنه هندوستان برگزیده شد. اما او سرانجام نتوانست موفق به اعاده ی حیثیت پدرش در دربار اسپانیا شود و به علت شورش بزرگ برده داری در سانتادومینگو (جمهوری دومینیکن امروزی) در سال ۱۵۲۲ موقعیتش تا حدودی تضعیف و در حالی که موفق به ثابت نمودن حق خود نشد درگذشت. عاقبت پسرش لویس از ادعای خانوادگی در عوض داشتن حق مالکیت جامائیکا و پاناما چشم پوشی کرد.

وینچنزو گالیله (۱۶۰۶-۱۶۴۹)

فرزند گالیله دنباله رو پدر نبود ولی در عوض علاقه وافری به هنر داشت. او در پادووای ایتالیا متولد شد. پدرش قصد داشت وینچنزو را در رشته حقوق دانشگاه پادووا ثبت نام کند ولی او علاقمند به شعر و موسیقی بود و بالاخره نوازنده ماهر عود شد. رابطه او با پدرش چندان خوب نبود و آن ها اغلب سر پول در نزاع بودند. هر چند بعد از فشار کلیسا به گالیله و فلج شدنش که به علت بدهی و بیماری بود، اصلی ترین حامی اش پسرش شد. وینچنزو زود و در سن ۴۳ سالگی از دنیا رفت.

یوهان کریستوف فردریک باخ (۱۷۳۲-۱۷۹۵)

نهمین فرزند یوهان سباستین باخ به عنوان با استعدادترین فرزند استاد بزرگ شناخته می شود و حاصل ازدواج باخ با همسر دومش آنا ویلکل بود.او در لایپزیگ آلمان به دنیا آمد و بسیار تیزهوش بود. در سنین کودکی از پدرش موسیقی را آموخت و در استفاده نمودن از کلید های پیانو پیشرفت فراوانی کرد. با وجود این که هنوز نوجوانی بیش نبود، رئیس نوازندگان خانواده ای مهم شد و شروع به تصنیف آهنگ های جدید، سمفونی، کر، اوراتوریو (گزارشی از کتاب مقدس که به صورت شعر درآورده شده، نمایش وار خوانده و یا نواخته می شود) نمود. این در حالی بود که هیچ کدام از پیشرفت هایش در سایه پدر و مادر خود نبوده است. بسیاری از کارشناسان موسیقی آثار او را در سطح بسیار بالایی قلمداد می کنند و از اینکه بیشتر دست نوشته هایش در جنگ جهانی دوم نابود شد افسوس می خورند. پسر کریستوف نیز موسیقی دان بزرگی بود.

ناپلئون فرانسوا ژوزف شارل بناپارت (۱۸۱۱-۱۸۳۲)

تنها پسر قانونی ناپلئون که در تاریخ به ناپلئون دوم شهرت دارد، از ازدواج او با شاهزاده اتریشی -ماری لوییس- به دنیا آمد. از زمان تولدش لقب پادشاه روم را بدست آورد و به عنوان وارث قانونی پدر تعیین شد. او در حالی بزرگ می شد که امپراطوری مقتدر و با عظمت پدرش در حال از هم پاشیدگی بود. در سن سه سالگی بجای ناپلئون که به آلبا تبعید شده بود امپراطور فرانسه شد. به دنبال شکست نهایی ناپلئون در واترلو، او به همراه مادرش به اتریش تبعید شد و در آنجا رشد و نمو کرد. به آرامی روزگار می گذراند و هیچ علاقه ای به اهداف پدرش نداشت و متاسفانه به بیماری سل دچار شد و مدتی پس از بیست و یک سالگی اش در گذشت. در سال ۱۹۴۰ هیتلر جسد فرانسوا را از وین به پاریس منتقل کرد، درست جایی که پدرش یک قرن پیش در آنجا آرام گرفته بود.

رابرت تاد لینکلن (۱۸۴۳-۱۹۲۶)

تنها یکی از پسران آبراهام لینکلن به بزرگسالی رسید. تاریخ نویسان به این دلیل که رابرت از سیاست و سخاوتمندی پدرش بی بهره بود، چندان نظر مساعدی نسبت به وی ندارند. در تاریخ او را خود پسند می دانند و علت آن را وجود برادر نگون بخت و مریضش ویلیام قلمداد می کنند. مادر کوشش های زیادی برای معافیت رابرت از ارتش (که در آن هنگام مشغول جنگ داخلی بود) کرد و سرانجام موفق به این کار نیز شد ولی رابرت هرگز نتوانست مادرش را به خاطر این اقدام ببخشد و تا آخر عمر رابطه شان کمرنگ ماند. رابرت بعد ها علی رغم ظاهر خودپسندش، اقدام به تاسیس هنرستان فنی و حرفه ای کرد که پسران محروم و رها شده را ثبت نام می نمود تا کمکی به آنها باشد و منجر به هدایتشان به راه راست شود.

ارنست فروید (۱۸۹۲-۱۹۷۰)

ارنست پسر سوم زیگموند فروید است.اهداف او در زندگی تفاوت زیادی با پدرش داشت و به جای اینکه مانند پدر در رشته طب درس بخواند، مهندس برجسته ای شد. به علت تئوری های رسواگونه ی فروید در روانشناسی هیچ کدام از فرزندانش میلی به تحصیل در رشته طب پیدا نکردند و از میان آن ها فقط دخترش بود که راه او را ادامه داد. ارنست بعد ها در رشته معماری شهرت بسزایی پیدا کرد. او در سال ۱۹۲۰ در برلین شیوه عملی خود را عمومیت داد و با اینکه درس طب نخواند اما طرح های جذابی برای مطب دکتر ها می داد. در سال ۱۹۳۰ او با معمار معروف برلین به نام “مایس وندر روه” آشنا شد و تحت تاثیر سبک و شیوه کاری او قرار گرفت. وقتی نازی ها به قدرت رسیدند او به لندن فرار کرد و در آنجا نقشه ساختمان های بسیاری از ویلا ها و آپارتمان ها را کشید. بعد از مهاجرت پدر و مادرش به لندن رابطه خود را با آنها از سر گرفت. دو پسرش نیز مشهورند، کلمنت در نقش یک سیاستمدار و لوسین هنرمند معروفی شد.

هانس آلبرت انیشتین (۱۹۷۳-۱۹۰۴)

پسر بزرگ آلبرت انیشتین کسی است که در زندگی شغلی را برگزید که هیچ ارتباطی به کار پدرش نداشت. هنگامی چشم به جهان گشود که پدرش کارمند اداره ثبت اختراع سویس بود و در همان مدرسه پدرش (انیسیتو تکنولوژی فدرال زوریخ) به تحصیل پرداخت. او بعد ها مهندس عمران برجسته ای شد و کار خود را با ساختن پلی در درتموند شروع کرد. در ادامه و در سال ۱۹۳۶ دکترای خود را گرفت. در سال ۱۹۳۸ به آمریکا مهاجرت کرد و در گرینویل کارولینای شمالی اقامت گزید و در وزارت کشاورزی مشغول کار شد. وی قبل از اینکه به کالیفرنیا نقل مکان کند و دانشیار مهندسی هیدرولیک دانشگاه بریکلی شود، در زمینه مهندسی هیدرولیک متخصص شناخته شده ای شده بود. آلبرت انیشیتین موفقیت هانس را در رشته مورد علاقه اش یکی از افتخارات زندگی خود اعلام کرد. بعد از مرگ هانس انجمن مهندسین عمران، جایزه ای در زمینه کنترل فرسایش و رسوبات به خانواده او اعطا کردند.

جیمز روزولت (۱۹۰۷-۱۹۹۱)

بزرگترین پسر روزولت در طول عمرش زندگی سیاسی موفقی داشت، اما همیشه زیر سایه پدرش زیست. او مانند پدر به دانشگاه هاروارد رفت و در در تجارت بیمه فرد موفق شد. با توجه به تمایلش به فعالیت های سیاسی در سال ۱۹۳۷ معاون اداره جیمز روزولت و سپس وزیر رئیس جمهور شود. در سال ۱۹۲۴ فعالیت دموکرات ها و در سال ۱۹۳۲ مبارزات پدرش را در ماساچوست رهبری کرد. بعد ها او متهم به سوء استفاده از موقعیتش برای کسب و کار بیمه شد، که این اتهام را رد و استعفا داد. در همکاری با ساموئل گولد وین برای تولید فیلمی هالیوودی شکست خورد و سپس در سال ۱۹۳۹ با شروع جنگ به تفنگداران نیروی دریایی پیوست و وابسته نظامی به نیروهای بریتانیا در سوریه شد. در سال ۱۹۴۱ با ورود آمریکا به جنگ، او در نبرد میدوی و دیگر نبردهای اقیانوس آرام رشادت های فراوانی کرد. در سال ۱۹۴۵ با مرگ پدرش با درجه سرهنگی وارد دنیای سیاست شد. در انتخابات فرمانداری کالیفرنیا در سال۱۹۵۰ شکست خورد اما در کنگره سال ۱۹۵۴ انتخاب شد و مبارزی برجسته علیه مک کارتیسم شد. از کنگره در سال ۱۹۶۵ بازنشسته شد و پرزیدنت جانسون او را به عنوان نماینده یونیسکو انتخاب کرد. وی با حمایت از نمایندگی مجدد نیکسون در سال ۱۹۷۲ و انتخاب ریگان در سال ۱۹۸۰ همه را مبهوت خود کرد. او عقیده داشت که هر دو کاندیدا برای ملت بسیار مثمر ثمر خواهند بود.

راندولف چرچیل (۱۹۱۱-۱۹۶۸)

تنها پسر وینستون چرچیل دنباله رو راه پدر نبود و زندگی توام با اندوهش به همین شکل به پایان رسید. در کودکی والدینش در تربیت او چندان موفق نبودند. او فردی خود رای و مستبد و فاقد فریبندگی و وفاداری پدرش بود. رادلف دو بار ازدواج کرد که هردو بار به شکست انجامید. از سنین طفولیت و حتی قبل از رسیدن پدرش به سمت خود، آرزوی نخست وزیری در سر داشت، اما علی رغم سعی و تلاش بسیارش هیچ کرسی را در پارلمان بدست نیاورد. سرانجام به عنوان عضو پریستون در سال ۱۹۴۰ وارد مجلس شد. همکارانش چندان از وی راضی نبودند، به همین دلیل هرگز به مقام های بالاتری دست نیافت. ضربه خرد کننده هنگامی بر راندولف وارد شد که عضو کابینه جنگ پدرش نبود. نا امیدانه راهی خدمت سربازی شد. در آنجا کماندو شجاعی بود. در نبردی وظیفه نفوذ به پشت خطوط دشمن در لیبی و یوگوسلاوی را بر عهده گرفت. بر خلاف سوءظن پدرش که فکر میکرد دستگیر می شود و مورد بازجویی نازی های قرار میگیرد این مسئله پیش نیامد. بعد از جنگ کرسی خود را در شکستی انتخاباتی در سال ۱۹۴۵ از دست داد و با وجود کوشش های فراوانش هرگز وارد مجلس نشد و به این ترتیب دفتر زندگی سیاسی اش بسته شد و به نوشتن روی آورد. با وجود مشکلات زیادی که در زندگی داشت، توانست نویسنده و روزنامه نگار موفقی شود.